سوئد در میان معدود کشورهائی است که در آن رفاه با استاندارد نسبتاً بالا به همراه امنیت و دموکراسی، برای همگان وجود دارد. سوئد امروزه یک «جامعهٔ رفاهی» شناخته میشود. رفاه در شرایط زندگی مثل اقتصاد، بهداشت، تحصیل و مسکن.
یک جامعهٔ رفاهی بر مبنای ایدهٔ همبستگی بنا میشود. که همگان کمک کنند و همگان سهم از رفاه ببرند. برای ممکن شدن چنین چیزی جامعه سعی میکند امکانات و ثروتهای موجود را به نفع آنهائی که اوضاع خوبی ندارند توزیع کند. آنچه که از راه سیستم مالیاتی میسر میگردد.
سوئد همیشه یک جامعهٔ رفاهی نبوده است. در میانهٔ سالهای ۱۸۰۰ میلادی، سوئد کشور فقیری بود. اکثریت ساکنان سوئد به پیشهٔ کشاورزی مشغول بودند. از همان موقع تا سالهای ۱۹۳۰ حدود ۱٫۳ میلیون سوئدی به کشورهائی چون در درجهٔ اول آمریکا، کانادا، آمریکای جنوبی و استرالیا مهاجرت کردند. از دلایل مهاجرت اینهمه سوئدی میتوان به فقر وتنگدستی، آزار و اذیّت مذهبی، عدم امید به آینده و فشارهای سیاسی را نام برد.
در اواخر سالهای ۱۸۰۰ میلادی سوئد از یک جامعهٔ کشاورزی به یک جامعهٔ صنعتی مبدل شد. صنایع روی منابع زمینی مثل معادن آهن، جنگلها و سدها بنا شدند. در اطراف این صنایع جوامعی از کارگران آن صنایع و خانواده‌هایشان ومدارس بچه‌هایشان و بهداریهای مربوطه بوجود آمدند. سازمانهای رفاه و تأمین اجتماعی که در دوره‌های صنعتی تکامل پیدا کردند تا حدودی اجتماع رفاهی امروز را نیز پایه‌گذاری کردند.
در سالهای پایانی دههٔ ۱۹۲۰ نخست وزیر وقت، «پِر اَلبین هانسُن»، در مورد پدیدهٔ «خانهٔ مردم» سخنرانی میکرد بمعنی اینکه مردم در شرایط برابر امکانات و ثروتهای کشور را تقسیم کنند.
با صنعتی شدن و پیدایش ایدهٔ خانهٔ مردم بتدریج سازمان بیمهٔ اجتماعی به سبک سوئدی نیز شکل گرفت. سازمانی که امروزه در مواقعی که انسان به هر دلیلی نمیتواند با کار خود را تأمین کند، امنیت اقتصادی میدهد. بیمهٔ اجتماعی در زمان مرخصی والدین از کار برای نگه‌داری نوزاد، زمان بیماری، معلولیت و سالمندی وارد عمل میشود.
رفاه اجتماعی چگونه هزینه میشود؟
مخارج رفاه اجتماعی مسلماً عظیم است. این مخارج با مالیات، شارژهای شخصی و کارفرمائی هزینه میشود. همگان مالیات بر درآمد میپردازند. بعلاوه همگان مالیات مخصوصی را هنگام خرید هرنوع کالایی میپردازند.
شهروندان وقتی به خدمات پزشکی، دندانپزشکی و نگه‌داری از سالمندان احتیاج دارند فقط قسمتی از مخارج را میپردازند. مابقی مخارج توسط مالیاتها پرداخت می‌شوند.
کارفرمایان بغیراز دستمزد کارکنان، شارژی را هم به دولت میپردازند. تحت عنوان «شارژ کارفرمائی».