اصل مطلب دو چیز است:
۱) توزیع عادلانهٔ ثروت در راستای تأمین همگان. به عبارت دیگر تحقق سوسیال دموکراسی ایرانی.
۲) تلاش در راه محو عامیت و عامی‌گرایی که از بزرگترین موانع تحقق شهریاری مردم و از اصلی‌ترین بهانه‌های استبدادیون هستند. یک گزینه می‌تواند انسانگرایی ایرانی باشد.